பைத்தியம் - பாகம் 1

நான் ரவி. ஒரு அமெரிக்க நிறுவனத்தில் சார்டர்ட் அக்கவுண்டன்ட். என் முழு பெயர் கிருஷ்ணமூர்த்தி ரவிசங்கர். சி.எ. படித்துவிட்டு, ஐயர்-ஆங்கிலம் மட்டுமே பேசி வரும் தமிழ்நாட்டு கணக்காளர்களைப் போலவே என் பெயரையும் அலுவலகத்தில் கே.ஆர். என்று சுருக்கியே அழைத்தனர்.

பட்டை பட்டையாய் வீபூதியும், பிராமண பிறப்பின் தோல் சிவப்பும், எனக்கு ஒரு நல்லவன் தோற்றத்தையே கொடுத்திருந்தன. என்னுடன் பாச்சுலர் அறையில் தங்கி இருக்கும் என் நண்பர்களான, ராகவன் மற்றும் சுப்பு இருவருக்குமே என் இன்னொரு முகம் தெரியாது. நான் உண்மையில் நல்லவனே கிடையாது. அதுவும் பெண்கள் விஷயத்தில். என் நல்லவன் தோற்றம் எந்த பெண்ணையும் என்னை நம்பி விட வைக்கும். பெண்களை போகப் பொருளாகவே பார்கிறவன் நான். என் கேடு கெட்ட வாழ்க்கை முறையை யாருக்கும் தெரியாமல் காத்து வந்தேன். வெளியுலகிற்கு தாய்க்கு மகனாக நல்லவன் போல மதிப்பும் மரியாதையும் பெற்று நல்ல பெயரைக் காப்பாற்றி வந்தேன்.

ஒரு முறை அலுவலகத்தின் கேரளக் கிளைக்கு என்னை மாற்றியதால் செங்கண்ணூர் வந்து சேர்ந்தேன். தனியறை, அழகான பெண்கள், அளவில்லாத பணம் என யார் தொல்லையும் இன்றி என் நாட்கள் சென்றன.

கேரளாவில் ஏதோ ஒரு ஆவலில் சில தாந்தரிக முறைகளையும் கற்றேன். அடிப்படையில் தியானம் மற்றும் சில யோக பயிற்சிகளும் கற்றிருந்தாலும், வாம மார்க்கமும் சில தாந்த்ரீக முறைகளையும் கற்றதால், பெண்களைப் பலவீனமாக்குவதில் கை தேர்ந்தவன் ஆகி விட்டேன். அளவுக்கு மிகுந்தால் அமிர்தமும் நஞ்சாகும் என்பது போல, விரைவிலேயே எனக்கு பெண்கள் மீது அலுப்பும் வெறுப்பும் வந்து விட்டது. யோக பயிற்சியும் தந்த்ரீகமும் மட்டும்தான் என்னிடம் மிச்சம் இருந்தது. இவற்றை விடாமல் தொடர்ந்தேன். இவற்றின் மீது மட்டும் என் முழு கவனம் திரும்பியதும் வெறும் உடல் மீது கொண்டிருந்த காமம் நீங்கி, பெண்களின் சிரிப்பொலிகளை விடுத்து என் அற்ப ஆசைகளை முறைப்படுத்தி என் ஆழ்மனத்தின் குரல்களை தேட ஆரம்பித்தேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இந்துத்துவம் மீது என் ஆர்வம் திரும்பியது. ஐயப்ப ஜோதியை காணச் செல்வதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டேன்.

எல்லாம் ஹரி வரும் வரைதான். இங்கு ஹரி பொறுப்பேற்றதும், மீண்டும் தமிழ்நாட்டுக்கே மாற்றலாகி விட்டது. பழனி வந்து சேர்ந்தேன். மலை அடிவாரத்தில் மீண்டும் ஒரு தனியறைவாசி ஆனேன். தனியனாகவே இருந்தேன். முருகனைப் பற்றி புராணத்தில் படித்து நினைவில் வந்தது. தேவ கன்னிகையர்களை முருகன் ஓயாமல் தொல்லை செய்து வந்ததால், தேவர்கள் பார்வதியிடம் முறையிட்டார்களாம். பார்வதி முருகனுக்கு பாடம் கற்பிக்க, உலகில் பெண்களை எல்லாம் சக்தியின் வடிவமாக்கி விட்டாராம். இதனால், எல்லோரும் முருகனை, "குமரா" (மகனே) என்று அழைக்கத் துவங்கினார்கள். முருகன் வெட்கித் தலை குனிந்தாராம்.

ஏதோ ஒரு வகையில் நானும் முருகனும் ஒன்றாகவே இருப்பது போலத் தெரிந்ததால், முருகனிடம் அபிமானம் உண்டானது. தினமும் அலுவலகம் முடிந்ததும் மலைக்குப் போவதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டேன். வார இறுதியில் சேலத்திற்கு அம்மா வீட்டுக்கு செல்வேன். பயணிப்பதே வாழ்க்கையானது.

ஒரு முறை இப்படி சென்ற போது, அருகிலிருந்த முருகன் கோவிலுக்கு தாயுடன் சென்றேன்.கோவில் வாசலில் ஒரு அழகான பெண். நீண்ட நாட்கள் கழித்து ஒரு பெண்ணை தலை நிமிர்ந்து பார்க்கிறேன். திடீரென அந்தப் பெண்ணே என்னிடம் வந்தாள். பேசினாள்.

"ரவி. நீ முன்பு என் தாய்க்குப் இறந்தே பிறந்த பெண் குழந்தை. இங்கு என்ன செய்கிறாய்?" என்றாள்.

என் தாய் அதிர்ந்து போனாள். நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தேன். நாக்கு ஒட்டிக் கொண்டது.

"இங்கிருந்து போய் விடலாம் வாடா" என்று என் அம்மா என்னை அழைத்ததற்கும் அவளே பதில் சொன்னாள், "அவன் இனி வரமாட்டான். தெய்வம் காத்திருக்கிறது அவனுக்காக" என்று கூறி விட்டு ஓடிவிட்டாள்.

(தொடரும்..............)




.