ஜாக்கிரதை.. மழை பெய்கிறது - சர்வேசன்500 - நச்னு ஒரு கதை 2009

பத்மாவுக்கு பயம் தொற்றியது. இரவு நேரத்தில் வந்திருக்கக் கூடாதோ? என்னதான் க்ரைம் ரிப்போர்டர் என்றாலும் இரவில் இங்கு தனியாக வந்திருக்க வேண்டாம்.

சில்லென்ற மழைக்காற்று எலும்பு வரைக் குளிர்ந்தது. ரயில் ஸ்டேஷனை  அடைந்த போது நள்ளிரவாகிவிட்டது. இரயில் வாசனை நாசியை ஏதோ செய்தது. மெல்லியதாய் மீண்டும் தூறல் விழ ஆரம்பித்தது. உதடுகளில் தெளித்த மழைத் துளிகளில் ஏதும் சுவையே இல்லை. காற்றோ ஒரு வித துர்வாசனையோடு வீசியது. அமாவாசை இரவென்பதாலோ  என்னவோ அடர்கருப்பின் இருள். மெல்லியதாக தரையைத் தொட முயன்ற தெருவிளக்கின் ஒளி பாதியிலேயே கரைந்து போனது.

மழை அடர்ந்து கொண்டே போனதில் ஒன்றுமே தெரியவில்லை. ஸ்டேஷனில் யாருமே இல்லை. ஸ்டேஷன் ஏதோ உயிரற்றதாகவும் சலனமற்றதாகவும் ஒரு சவமாக ஆகிவிட்டது போலத் தோன்றியது. தடதடவென்ற இரயில் சப்தம் அடங்கியதும் இன்னும் நிசப்தம் நிலவியது. மழைநீர் தரையில் தட்டும் ஒலியைத் தவிர ஏதுமற்ற அமைதி. மழையினூடே எதையும் பார்க்கவும் முடியாமல் கண்கள் கஷ்டப்பட்டது.

தடுமாறிக் கொண்டே ஸ்டேஷனின் ஆச்பெச்டாஸ் கூரைக்கு அடியில் இருந்த பலகையில் வந்து அமர்ந்தாள். தன் கைபேசியின் டார்ச்சை எழுப்பினாள். கவனமாக அதை ஒரு ஜிப் லாக் கவருக்குள் போட்டு  மூடினாள். ஏதோ ஓரளவு வெளிச்சம் தெரிந்து சுற்றிலும் பார்த்தாள். எதிரில் தெரிந்த பச்சைக் கண்ணின் பிரதிபலிப்புக்கு திடுக்கிட்டாள். வள்ளென்று இவளைப் பார்த்துக் குரைத்து விட்டு, ஓடியது அது. பெருமூச்சு விட்டாள்.

சிறிது படபடப்பு ஆரம்பித்தது. வந்திருக்க வேண்டாமோ என்ற உணர்வு அவள் வயிற்றிற்குள் பட்டாம்பூச்சிகளை பறக்க வைத்து பதறடித்தது. அருகிருந்த மரத்தின் அசைவும் மின்மினிப் பூச்சிகளின் மினுக்கலும் அவளுக்கு இன்றைய இரவில் ஏதோ பயங்கரமாக நடக்கப் போகும் பயத்தைக் கொடுத்தது. இருட்டையும் ஊடுருவிப் பார்த்தாள். நடக்கத் துவங்கினால் கூட ஊருக்குள் போக விடியற்காலை ஆகிவிடும்.  பேசாமல் சென்னையில் படுத்துறங்கி விட்டு, காலையில் வந்திருக்கலாம் என்று தன்னையே திட்டிக் கொண்டாள்.

ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் அறைக்குள் எட்டிப் பார்த்தாள் அவள். யாருமே இல்லை. சுவற்றில் தொங்கிய நெப்போலியனின் படம் வேறு யாருமற்றத் தனிமையில் எதிரிகள் அவனைத் தாக்கிக் கொன்ற நிகழ்வை வேறு நினைவூட்டியது.

நான் என்ன நெப்போலியனா? என்று நினைத்துச் சிரித்துக் கொண்டாள் அவள். சருகுகள் மிதிபடும் சப்தம் கேட்டது. யாரோ வருகிறார் போலிருக்கிறதே? என்று திரும்பிப் பார்த்தாள் அவள். திடீரென பீடித் துண்டுகளின் புகையிலை வாடை வயிற்றைக் குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. திரும்பிப் பார்த்தாள். யாரும் இல்லை. நேரம் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. இரவு ஒன்றரை மணியாகிவிட்டது.

திமு திமுவென நான்கு பேர் ஓடி வந்தனர். அவள் எழுந்து நிற்பதற்குள் அவளைச் சூழ்ந்து நின்று கொண்டிருந்தனர். அவர்களைப் பார்த்தாலே தெரிந்தது, அவர்கள்தான் இவள் தேடி வந்த ரௌடிக் கும்பலைச் சார்ந்தவர்கள் என்று. கண்கள் அவளையும் அறியாமல் கலங்கியது.

மூன்று முறை வளைந்து நெளிந்து ஹேர் பின்னை நினைவூட்டிய ஒரு கத்தியை அவள் மீது பாய்ச்ச ஓங்கினான் ஒருவன். அவன் நெஞ்சில் கை வைத்துத் தள்ளிவிட்டு ஓடத் துவங்கினாள் பத்மா. இதயம் திடும் திடும் என்று வாசித்தது அவள் காதுகளில் ஒலித்தது. காலில் இருந்த பெல்ட் வைத்த ஹீல்ஸ் செருப்பை வேறு கழற்றி ஏறிய முடியாமல் அவள் வேகத்தைக் குறைத்தது. தடாரென்று ஒரு கல் இடறி கீழே விழுந்தாள் அவள். நெற்றியில் ஒரு கல் பட்டு இரத்தம் பீறிட்டது.

"ஐயோ" என்றலறியபடியே விழுந்தாள் அவள்.

"ஜாக்கரதகா உண்டு எனி நீக்கு என்னி சாலு செப்பேதி" என்றபடி புகையிலைத் தெறிக்க கத்தியபடி ஓடிவந்தாள் அவள் தாய்.

"கட் கட். லைட்ஸ்" என்று கூவியபடி டைரக்டர் தலையில் கைவைத்துக் கொண்டார்.

========================================================
இந்தக் கதை சர்வேசன்500 - நச்னு ஒரு கதை 2009 - போட்டி-க்காக எழுதப்பட்டது
இதுவும்தான்.  
========================================================

...