ஆஸ்துமாவும் பெண் விடுதலையும்

ஆஸ்துமாவுக்கும் பெண் விடுதலைக்கும் என்னய்யா சம்பந்தம் என்கிறீர்களா? இருக்கே! அதுக்குத்தானே சொந்தக் கதையா இருந்தாலும் பரவால்லைன்னு எழுதறேன்.

எனக்கு நினைவு தெரிந்ததில் இருந்து வீசிங் பிரச்சினை இருக்கு. ஆஸ்தாலின் இன்ஜெக்ஷன், ஆடுதொடா இலை, வேப்பெண்ணை-யில் துவங்கி, பத்தாம் வகுப்பு தேர்வுக்கு முன், பரீட்சை எழுத முடியாமல் போய் விடுமோ என்று அழுது கொண்டே டாக்டரிடம் போக, டாகடர் பிள்ளையார் சுழி போட்டு ஆரம்பித்து வைத்தது ஸ்டீராயிட் மருத்துவம், டெகடான் மற்றும் டெரிபிலின் இன்ஜெக்ஷன் மற்றும் பெட்னிசால் மாத்திரைகள். பத்தாம் வகுப்பு முடித்ததும் வேதாத்திரி மகரிஷி யோகா/தியான பயிற்சி வகுப்புக்களுக்கு அனுப்பினார் அப்பா. அதையும் முடித்து, பின் மாதம் ஒரு முறை ஸ்டீராயிட் இன்ஜெக்ஷன் என்று இருந்தது இரண்டு மாதம் மூன்று மாதம் என்று கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு தொடரும் அட்டாக்குகளும் நானும் என்று ஓடியது. வேலைக்கு சென்னை வந்து, பஸ்ஸில் ஓர சீட்டு கிடைத்தால் மகிழ்ந்து போகும் அப்பாவிப் பெண்ணாக இருந்து இப்போ அடப்பாவிப் பெண்ணாக ஆகிய வரை கையில் இன்ஹேலர் இல்லாமல் ஒரு நாள் கூட இருந்ததில்லை. சாதாரண ப்யூடோகார்ட்-டில் ஆரம்பித்து, ஸ்டீராயிட் இன்ஹேலர்கலான ஃப்ளோவென்ட், பல்மினாயிட், அல்புடரால் என்று வளர்ந்து கொண்டே போன மருந்துகள் மற்றும் நோயின் வீரியம், என் பருமனை அதிகரித்ததைத் தவிர எதையும் மாற்றவில்லை. இதன் பக்க விளைவுகளாக நான்கு miscarriages என்று. போராக் குறைக்கு, நடு ராத்திரிதான் வந்து தொலைக்கும், நடக்கவே முடியாமல் நடந்து ஆஸ்பத்திரிக்கு போனால் "நெபுலைஸ் ஹெர்" என்பதைத் தவிர வேறெந்த ட்ரீட்மெண்டுக்கும் refer செய்யாத டாக்டர்கள் மீது அலுத்துக் கொண்டே, வீட்டிலேயே நெபுலைசர் வாங்கி, குடும்ப பட்ஜெட்டில் ஒன்றாகிப் போனது ஆஸ்தாலின் ரெப்சூல்ஸ்களும்.

மல்லிகைப்பூ வைத்துக் கொண்டால் வீசிங், perfume-கள் போட்டுக் கொண்டால் வீசிங்
பவுடர் போட்டுக் கொண்டால் வீசிங், ஏதாவது துர்நாற்றம் அடித்தால் வீசிங்
ஓடினா வீசிங், படியேறினா வீசிங், வெயில் வியர்த்துக் கொட்டினால் வீசிங், மழையில் நனைந்தால் வீசிங், குளிரினால் வீசிங், காத்துல தூசி பட்டா வீசிங், புது டிரஸ் கூட துவைத்துதான் போட்டுக்கணும், அந்த ப்ளீச் வாசனை கூட ஆகாதுன்கர அளவு ஆகிப்போய், கடைசியில், சாதாரண ஜோக்குக்கு வாய் விட்டு சிரிக்கும் போது கூட "பாத்துடி, வீசிங் வந்துரப் போறது" என்று சொல்லும் அளவுக்கு ஆகிப்போனது. நமக்கோ காப்பணம் கொடுத்து சிரிக்கச் சொன்ன அரைப்பணம் கொடுக்கணும் சிரிப்பை நிறுத்த. இப்படி எப்படி தெனாலி கதை ஆகும்.

இப்போதெல்லாம் வீசிங் இல்லேன்னா உயிரோட இருக்கோம இல்லையானே சந்தேகம் வந்துடும் போல வீசிங் என்னோடு மூச்சோடு மூச்சாக ஆகிப் போனது. அப்போது தர்ஷிணிக்கு இரண்டு வயசு இருக்கும். ஒருதரம் நெபுலைஸ் பண்ணிக்கும் போது தர்ஷிணி பார்த்து விட்டு பயந்து போய் அழுதாள். அப்போதிலிருந்து அவளுக்கு முன் நெபுலைஸ் பண்ணிக் கொள்வதே இல்லை. மூன்று வாரம் முன் அலுவலக வேலையை மதிய வெயிலில் அலைந்து திரிந்ததில் ரொம்ப சிவியர் அட்டாக் ஆகிப் போனது. வீட்டுக்கு வந்து விட்டேன். அவளும் பள்ளியில் இருந்து வந்து விட்டிருந்தாள். நிலைமை மோசமாகவே நெபுலைஸ் பண்ணிக் கொண்டு சிலபல மாத்திரைகளை விழுங்கி விட்டு தூங்கிப் போனேன். அது வரை பக்கத்திலேயே படுத்துக் கொண்டிருந்த தர்ஷிணி அவ அப்பா வந்ததும் ஓன்னு ஒரே அழுகை.. அப்பா! அம்மா செத்துப் போயிடுவா என்று. விளைவாக "ஆஸ்பத்திருக்கு போலாம் வா" புராணம் ஆரம்பித்தது. அதான் பிராணாயாமம் பண்ணறேன், ஆஸ்பத்திரி என்றாலே மறுபடி "நெபுலைஸ் ஹெர்" தானே இதில் என்ன புதுசா இருக்கு என்று நான் சொல்ல, அவர் இவளுக்காகவாவது வா என்று செண்டிமெண்ட் பேச நீண்ட ஆர்குமென்ட்டுக்கு அப்புறம் அன்றே குடும்பத்தோடு காமாட்சி ஹாஸ்பிடல் போனேன்.

டாக்டர்.செந்தில்குமார், மிகவும் இளைஞராக இருந்தார். ஆஸ்துமான்னா என்னன்னு தெரியுமா? என்ற வழக்கமான கேள்வியில் ஆரம்பித்தது டயாக்னாசிஸ்கள். ரத்தப் பரிசோதனை, கம்ப்யூடரைஸ்ட் பல்மனரி ஃபங்க்ஷன் டெஸ்ட் என்று மூன்று மணிநேரம் பாவம் பாஸ்கரும் தர்ஷிணியும் வேறு கூடவே உட்கார்ந்திருந்தார்கள். எல்லா டெஸ்ட் ரிபோர்ட்டுகளையும் வாங்கிக் கொண்டு டாக்டரைப் பார்க்கப் போகும் போது இரவு மணி எட்டரை. டாக்டரின் வழக்கமான எல்லா கேள்விகளுக்கும் மோனோடோனில் அவரே வெறுத்து போகும் அளவுக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். கடைசியில் "வழக்கம் போல நெபுலைஸ் தானே பண்ணப் போறீங்க. அதைத்தான் வீட்டிலேயே பண்ணிக்கிறேனே. ஐ ஃபீல் நார்மல்" என்றேன்.

"ஸோ, படி ஏற முடிலன்னு லிஃப்ட்டுல போறீங்க. சாலிட் ஃபுட் சாப்பிட முடியலைன்னு லிக்விட் டயட்டுக்கு மாறிட்டீங்க. அதுக்கு அர்த்தம் நீங்க நார்மலா இல்லைதானே." என்றார். எனக்கு பளார்னு அறைவாங்கின உணர்வு. என் பிடிவாதம் தளர்ந்தது. அப்புறம் சின்னச்சின்ன மருத்துவ முறைகளையும், மாத்திரைகளையும் பரிந்துரைத்தார். இன்னும் கொஞ்ச நாளில் ஸ்டீராயிடுகள் நிறுத்தப்பட்டு விடும் என்றே தோன்றுகிறது.

டாக்டர் செந்தில்குமார் சொன்னது "ஒரு ஆரோக்கியமான நபர் செய்யக்கூடிய எல்லா காரியங்களையும் ஆஸ்துமாவைக் கட்டுக்குள் வைத்து இயல்பாகச் செய்ய முடியும் என்று செய்து காட்டும் நிலைதான் நார்மலாக இருப்பது. செய்யமுடியலையா செய்வதை நிறுத்தி விடுகிறேன் என்பது தற்கொலைக்கு சமம்" என்றார்.

ஆஸ்துமா போலத்தான் சமூகத்தின் மூடத்தனமான கட்டுப்பாடுகளும், நம் பொறுப்புக்களைத் துறந்து, இயல்பைத் தொலைத்து, குடும்பத்தை இழந்து பெறுவது சுதந்திரம் இல்லை. அப்பேற்பட்ட சுதந்தரத்தினால் யாருக்கும் பயன் இல்லை. விட்டுக் கொடுத்து வாழுங்கள். வாழ்வதை மட்டும் விட்டுக் கொடுக்காதீர்கள்.

அனுபவம் தானே ஒவ்வொன்றும். அனுபவித்துதான் கற்றுக் கொள்வேன் என்பது தனிநபர்களின் இஷ்டம்தான். புத்திசாலிகள் பிறர் அனுபவத்தில் இருந்து கஷ்டப்படாமல் இருக்கக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள்.

(இந்தக் காலாண்டு சந்திப்பில் பேசியது)