நீங்கள் எல்லாம் எதற்காக எழுதுகிறீர்கள்

 

குட் பிளாக்ஸ்

பதின்ம வயதும் மீனாக்கா டைரி குறிப்பும் கார் துடைத்து பொருளாதாரப் புரட்சி! நில்.. கவனி.. செல்.. நீங்கள் எல்லாம் எதற்காக எழுதுகிறீர்கள் விக்கிபீடியாவுக்கு கூகுல் நிதியுதவி

நன்றி விகடன்

எழுத வந்து இந்த 16-ஆம் தேதியோட ஒரு வருஷம் ஆகிவிட்டது. எம்பொண்ணோடவே போன ஞாயிறு முதல் முழு நேரமும் இருக்க வேண்டிய சூழலில் "நாட்டு நடப்பை" கவனிக்க முடியல. வரலாறில் முக்கியம் முதல் வருஷத்தை தாண்டுதல். bench-லே இருந்து கொண்டே ஒரு வருஷம் ஓட்டிவிட்டதை கவனிக்கத் தவறிவிட்டதை பதிவர்/நண்பர் பலாபட்டறை ஷங்கர் நினைவூட்டினார் நன்றி ஷங்கர் (ஷெரட்டன் பார்ட்டியை இப்போ மறந்துருவீங்க இல்ல : )).

இந்த ஒரு வருஷத்தை திரும்பிப் பார்த்தலில், வெளியிட்டு விட்ட, இன்னும் வெளியிடாமல் இருக்கும் என்ற வகையில் எழுதியவை மொத்தம் ஏறத்தாழ 250. இதில் ஆகவே இனியும் கங்கையை அசுத்தப்படுத்தாதீர்கள் என்ற பதிவை நான் எழுதியதில் எனக்கே ரொம்ப நிறைவாகவும், சந்தோஷமாகவும் கருதும் என் பொக்கிஷம் இந்தப் பதிவு.

வேறென்ன எழுதலாம்னு யோசிச்சு கொண்டிருக்கும் போதே, இன்னிக்குக் காலை நீங்கள் எல்லாம் எதற்காக எழுதுகிறீர்கள் (ரொம்ப அருமையான பதிவுங்க) என்ற வெ.ராதாகிருஷ்ணனின் பொத்தாம் பொதுவானக் கேள்விதான், என்றாலும் ரொம்ப நேரம் சிந்திக்க வைத்தது. நான் ஏன் எழுதறேன்?

பக்கம் பக்கமாக, மாங்கு மாங்குன்னு எழுதி சேமித்ததை, உழைப்பும் அருமையும் அறியாமல் கடையில் போடப்பட்டு, மொத்தமும் தொலைத்து விட்டதை உணர்ந்த போது, அந்தப் பழையப் பேப்பர் கடைக்காரனிடம் கெஞ்சிக் குப்பையைக் கிளறியதில் மிஞ்சியது நான் எழுதிய தொண்ணூறு பக்க கவிதை நோட்டு மட்டுமே. பாக்கியெல்லாம் நாமெல்லாம் சுவைத்து சாப்பிடும் பக்கோடாவின் எண்ணெய் உறிஞ்ச பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம் என்பதாலேயே, பக்கோடா பேப்பர்கள் ஆனது. கொஞ்ச நஞ்சம் என் நினைவில் இருந்ததையும் தொலைத்து விடாமல் இருக்கவும், எனக்கு தெரிந்த கொஞ்சத்தை என் அக்கா பொண்ணு மற்றும் எம்பொண்ணு இருவருக்கும் எங்கேனும் விட்டுச்செல்ல எண்ணியே பதிவெழுத ஆரம்பித்தேன். யார் கண்டாங்க இதுகூட காணாமல் போகலாம், விதி வலியது என்று தவறாமல் backup செய்து கொள்வதை பழக்கி கொண்டேன்.

ரொம்ப மெல்லமாக என் நினைவில் இருக்கிறதை தட்டச்சி டிராப்டில் சேமித்துச் சென்று கொண்டிருந்த என்னை உரையாடல் கதை போட்டி மூலம் தீவிரமாக மீண்டும் எழுத வைத்த "பைத்தியக்காரன்" சிவராமனுக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் நன்றி தெரிவிக்கிறேன். இன்றும் : ) மேலும் ஆரம்பத்தில் இருந்து என் எழுத்தை நம்பி "இன்னும் எழுது" என்று தூண்டுதல் கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கும் நந்தா, அகநாழிகை வாசு மற்றும் நசரேயன், இவர்களுக்கும். இன்றும் நான் எழுதுவதை படித்துக் கொண்டிருக்கும் எல்லோருக்கும் நன்றிகள் பல.

அனுபவித்து கற்றது, மற்றவரை கண்டு தெரிந்து கொண்டது, படித்துக் கொண்டே இருக்கும் போது எனக்கு ஆச்சரியம் கொடுத்தவை, கற்றுக் கொண்டிருப்பது, அறிய முற்பட்டு பக்கங்களை தோண்டி கொண்டிருக்கும் எல்லாவற்றையும், பைத்தியம் பிடிக்கும் தேடல்களையும், என் மனதை அரித்த கேள்விகளுக்கு தேடி தேடி கண்ட விடைகளையும், படித்து குதூகலித்த விஷயங்கள் எல்லாவற்றையும், இங்கே சேமித்தல் மற்றும் உங்களோடு பகிர்தல் என்பதே இங்கே நான் எழுதிக் கொண்டிருப்பதன் காரணம். சமஸ்கிருதத்தின் மீது தீராத தாகம். சமஸ்கிருதத்திலும் எழுதலாம் என்ற ஆவலை நடைமுறை படுத்துவதில் ரொம்ப சிக்கல்கள் இருந்ததாலும், என் தாய்மொழியில் எழுதுவது ஒரு நிலையில் நின்றே போய்விட, தமிழ் மறந்து விடுமோ என்ற பயம் வந்தது முக்கிய காரணம். மேலும் தாய்மொழியில் நினைத்ததை அப்படியே சொல்ல முடியும் வசதி. ஆரம்பத்தில் தமிழில் தட்டச்சு செய்யத் தெரிந்திருந்தாலும், கூகிள் transliterationனோடு திண்டாடினேன். அப்போது அகநாழிகை வாசு nhm மற்றும் MS writer பற்றி சொன்னார். கடைசியில் வானவில் மற்றும் அழகி-யை சென்றடைந்து nhm font convertor மூலம் மாற்றி இப்போதெல்லாம் தமிழில் தட்டச்சுவது ரொம்பவே எளிதாக இருக்கு.

மிக மிக முக்கியமாக இங்கே எழுதுவது பெரிய change, வழக்கமான அலுவல்கள், தினசரி வேலைகள், பல முகமூடியணிந்து, இன்ன பிற அடையாளங்கள் சுமந்து, என எல்லாவற்றையும் புறந்தள்ளி, மெதுவாக தொலைந்து கொண்டிருக்கும் விதூஷ், விதூஷாக மட்டுமே இருக்கும் இடமாகவே இதை நினைக்கிறேன். அம்மா மடியில் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்து, அவர் "விதூஷு" என்று கூப்பிடக் கேட்டுவிட்ட திருப்தி ஒவ்வொரு பதிவை வெளியிடும் போதும்.

வேறென்ன சொல்ல.. இந்த பதிவு எழுதக் தூண்டுதலாக இருந்த வெ.ராதாகிருஷ்ணன் மற்றும் பலாபட்டறை ஷங்கர் இருவருக்கும் நன்றி.