a letter that won a competition in UK
Good old.. ahem..... Still, this letter speaks our mind to the customer (don't) care...
Below is a copy of a letter that won a competition in
Complaint Letter of the Year sometime during 2005. The British do have a way with words.... A real-life customer complaint letter sent to NTL (to their complaints dept....)
Dear Cretins,
I have been an NTL customer since 9th July 2001, when I signed up for your 3-in-one deal for cable TV, cable modem, and telephone. During this three-month period I have encountered inadequacy of service which I had not previously considered possible, as well as ignorance and stupidity of monolithic proportions. Please allow me to provide specific details, so that you can either pursue your professional prerogative, and seek to rectify these difficulties - or more likely (I suspect) so that you can have some entertaining reading material as you while away the working day smoking B&H and drinking vendor-coffee on the bog in your office: My initial installation was cancelled without warning, resulting in my spending an entire Saturday sitting on my fat arse waiting for your technician to arrive. When he did not arrive, I spent a further 57 minutes listening to your infuriating hold music, and the even more annoying Scottish robot woman telling me to look at your helpful website....HOW?
I alleviated the boredom by playing with my t..ticles for a few minutes - an activity at which you are no-doubt both familiar and highly adept. The rescheduled installation then took place some two weeks later, although the technician did forget to bring a number of vital tools - such as a drill-bit, and his cerebrum. Two weeks later, my cable modem had still not arrived. After 15 telephone calls over 4 weeks my modem arrived... six weeks after I had requested it, and begun to pay for it. I estimate your internet server's downtime is roughly 35%... hours between about 6pm -midnight, Mon-Fri, and most of the weekend. I am still waiting for my telephone connection. I have made 9 calls on my mobile to your no-help line, and have been unhelpfully transferred to a variety of disinterested individuals, who are it seems also highly skilled bollock jugglers.
I have been informed that a telephone line is available (and someone will call me back); that no telephone line is available (and someone will call me back); that I will be transferred to someone who knows whether or not a telephone line is available (and then been cut off); that I will be transferred to someone (and then been redirected to an answer machine informing me that your office is closed); that I will be transferred to someone and then been redirected to the irritating Scottish robot woman...and several other variations on this theme. Doubtless you are no longer reading this letter, as you have at least a thousand other dissatisfied customers to ignore, and also another one of those crucially important t..ticle-moments to attend to. Frankly I don't care, it's far more satisfying as a customer to voice my frustration's in print than to shout them at your unending hold music. Forgive me, therefore, if I continue.
I thought BT were s.it, that they had attained the holy piss-pot of godawful customer relations, that no-one, anywhere, ever, could be more disinterested, less helpful or more obstructive to delivering service to their customers. That's why I chose NTL, and because, well, there isn't anyone else is there? How surprised I therefore was, when I discovered to my considerable dissatisfaction and disappointment what a useless shower of bastards you truly are. You are sputum-filled pieces of distended rectum incompetents of the highest order.
British Telecom - w..nkers though they are - shine like brilliant beacons of success, in the filthy puss-filled mire of your seemingly limitless inadequacy. Suffice to say that I have now given up on my futile and foolhardy quest to receive any kind of service from you. I suggest that you cease any potential future attempts to extort payment from me for the services which you have so pointedly and catastrophically failed to deliver - any such activity will be greeted initially with hilarity and disbelief quickly be replaced by derision, and even perhaps bemused rage. I enclose two small deposits, selected with great care from my cats litter tray, as an expression of my utter and complete contempt for both you and your pointless company. I sincerely hope that they have not become desiccated during transit - they were satisfyingly moist at the time of posting, and I would feel considerable disappointment if you did not experience both their rich aroma and delicate texture. Consider them the very embodiment of my feelings towards NTL, and its worthless employees.
Have a nice day - may it be the last in you miserable short life, you irritatingly incompetent and infuriatingly unhelpful bunch of tw****.
John
பேராசை
மூன்றரைக்கே ஆஜராகும் வேலைக்காரி
நாலு மணிக்கு மாமியாரி்ன் சாமி பூஜை
கூடையோடு வருவானே பூக்காரன்;
கூடவே வந்துவிடும் பால்காரன்
அதிகாலை நடை முடிக்கும் மாமனார் பின்
அப்போதே துவங்கி விடும் காபிக்கடை
பேப்பர்க்காரன் பெல்லடித்தால் ஐந்து மணி
பிடிக்கவேண்டும் தண்ணீரை ஐந்தரைக்கு
ஆறுக்குள் ஆகவேண்டும் சமையல்கடை
ஏழுக்குக் கிளம்பிடுவார் என்னவரும்;
எச்சில்தட்டோடு பாத்திரங்கள் எட்டாம் மணி
ஏதோ அவசரமாய் விழுங்கிப் பார்த்தால் எட்டே முக்கால்
ஒன்பது மணிக்கு ஸ்கூட்டரோடு உதையல் சண்டை
ஓராயிரம் சிக்னல் தாண்டி ஒன்பதரை
இளித்தபடி தாமதக்கையெழுத்திட்டுவிட்டு
இரவு சாயும் வரை கண்ணெரியக் கணிணி துணை
இனியும் வீடு வந்து பின் துணி துவைத்து
இரவுச் சோற்றுக்கு ஆகி விடும் ஒன்பது மணி
இன்னைக்கும் இதுதானா? புலம்பல் கேட்டு
புளித்தக்காதுகளை துளைக்கும் பத்துப்பாத்திரங்கள்
துலக்கி நிமிர்ந்த முதுகுவலிக்குப் பதினொன்று
தலைவலியும் கூடவே சேர்ந்து கொல்லும் - அப்போது
வந்திருக்கும் கணவரிடம் மாமியாரும் - அவள்
வயிற்றில் புள்ளபூச்சி இல்லையென்ற புலம்பல்களும்
“நாளைக்குப் போகிறோம்மா டாக்டரிடம்” நொந்துகொள்ளும்
நம்மவரின் சொல் கேட்டு நோகும் மனம்
அவருக்கும் உணவிட்டு முடித்துப்பார்த்தால்
அன்றைய தினம் முடிய மணி பன்னிரண்டு
ஒன்றாவது உண்டா நம் விதியில்-கணவர் கேட்பதற்குள்
ஓடிவிடும் இரவு மறுவிடியல் காண - மீண்டும்
ஓராயிரம் கனவோடு விழித்தெழுந்து - இன்றாவது
ஓர் இலக்கியம் வளர்க்க எண்ணிக் கொள்வேன்.
.
நாலு மணிக்கு மாமியாரி்ன் சாமி பூஜை
கூடையோடு வருவானே பூக்காரன்;
கூடவே வந்துவிடும் பால்காரன்
அதிகாலை நடை முடிக்கும் மாமனார் பின்
அப்போதே துவங்கி விடும் காபிக்கடை
பேப்பர்க்காரன் பெல்லடித்தால் ஐந்து மணி
பிடிக்கவேண்டும் தண்ணீரை ஐந்தரைக்கு
ஆறுக்குள் ஆகவேண்டும் சமையல்கடை
ஏழுக்குக் கிளம்பிடுவார் என்னவரும்;
எச்சில்தட்டோடு பாத்திரங்கள் எட்டாம் மணி
ஏதோ அவசரமாய் விழுங்கிப் பார்த்தால் எட்டே முக்கால்
ஒன்பது மணிக்கு ஸ்கூட்டரோடு உதையல் சண்டை
ஓராயிரம் சிக்னல் தாண்டி ஒன்பதரை
இளித்தபடி தாமதக்கையெழுத்திட்டுவிட்டு
இரவு சாயும் வரை கண்ணெரியக் கணிணி துணை
இனியும் வீடு வந்து பின் துணி துவைத்து
இரவுச் சோற்றுக்கு ஆகி விடும் ஒன்பது மணி
இன்னைக்கும் இதுதானா? புலம்பல் கேட்டு
புளித்தக்காதுகளை துளைக்கும் பத்துப்பாத்திரங்கள்
துலக்கி நிமிர்ந்த முதுகுவலிக்குப் பதினொன்று
தலைவலியும் கூடவே சேர்ந்து கொல்லும் - அப்போது
வந்திருக்கும் கணவரிடம் மாமியாரும் - அவள்
வயிற்றில் புள்ளபூச்சி இல்லையென்ற புலம்பல்களும்
“நாளைக்குப் போகிறோம்மா டாக்டரிடம்” நொந்துகொள்ளும்
நம்மவரின் சொல் கேட்டு நோகும் மனம்
அவருக்கும் உணவிட்டு முடித்துப்பார்த்தால்
அன்றைய தினம் முடிய மணி பன்னிரண்டு
ஒன்றாவது உண்டா நம் விதியில்-கணவர் கேட்பதற்குள்
ஓடிவிடும் இரவு மறுவிடியல் காண - மீண்டும்
ஓராயிரம் கனவோடு விழித்தெழுந்து - இன்றாவது
ஓர் இலக்கியம் வளர்க்க எண்ணிக் கொள்வேன்.
.
நாகரிகம்
"சீ.. உன் வீட்டில் பெண்ணில்லையா!"
தொடையில் கீறல் பட்டதும் சீறினாள்
மினி ஸ்கர்ட் நங்கை... வக்கிரன்தான்,
இருந்தாலும் சொன்னான்
"என் வீட்டுப் பெண்ணென்றால்
தொண்டை கிழிபட்டிருக்கும்."
.
தொடையில் கீறல் பட்டதும் சீறினாள்
மினி ஸ்கர்ட் நங்கை... வக்கிரன்தான்,
இருந்தாலும் சொன்னான்
"என் வீட்டுப் பெண்ணென்றால்
தொண்டை கிழிபட்டிருக்கும்."
.
பிரார்த்தனை
விழுந்து கொண்டிருந்தது
வால் நட்சத்திரம் அதிசயமாய்
வேறென்ன வேண்டுவேன் அவன்
வாயால் ஒரு பாராட்டு வார்த்தை
சாதாரண மனைவிதானே நான்!
.
வால் நட்சத்திரம் அதிசயமாய்
வேறென்ன வேண்டுவேன் அவன்
வாயால் ஒரு பாராட்டு வார்த்தை
சாதாரண மனைவிதானே நான்!
.
பிரிவு
என் விரல் கோர்த்து முகம் நெருங்கியுன்
எண்ணம் கூறிய அன்றிரவில் நானும்
உன் விழி பார்த்திருந்தால் நம் பிரிவு
இவ்வளவு நெடியதாகியிருக்காது
.
எண்ணம் கூறிய அன்றிரவில் நானும்
உன் விழி பார்த்திருந்தால் நம் பிரிவு
இவ்வளவு நெடியதாகியிருக்காது
.
நண்பர் நந்தாவின் கேள்வியால் எழுந்த எண்ணங்கள்
நான் எங்கேயும் இதுவரை பகிர்ந்து கொள்ளாத சில எண்ணங்களைப் பகிரும்படி இந்தக் கதையை எழுதத் தூண்டிய உரையாடல் : சமூக கலை இலக்கிய அமைப்புக்கு மிக்க நன்றி.
மேலும் நண்பர் நந்தாவின் கேள்வி இந்த பதிவை எழுத வைத்தது. நன்றி நந்தா.
////கதையைப் ப்ரகலாதன் கதை கூறுவதோடு முடித்து // எனக்கு இன்றும் குழப்பமாகத்தான் இருக்கு. பெண் விடுதலை என்றால் என்ன?
// என்பதை நீக்கியிருந்தால் இது ஒரு அபாரமான சிறுகதை ////
என்று நண்பர் நந்தா எழுதி இருந்தார்.
உண்மையாகவே சுய சார்பு என்ற பெயரில் பணம் சம்பாதிப்பது / செலவழிப்பது, மனம் போனபடி உடை அணிவது, வாய்க்கு வந்ததை பேசுவது, மாற்றி ஆண்களை அவமானப் படுத்திப் பேசுவது, டிவோர்ஸ் என்ற பெயரில் குடும்பத்தைச் சிதைப்பது எல்லாம் பெண் சுதந்திரமா? பெண் விடுதலை / பெண் சுதந்திரம் என்ற பெயரில் நிறைய இடங்களில் இதுதான் நடந்து கொண்டு இருக்கிறது. இதை கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் சாட்சி நானேதான்.
நான் இக்கதையில் பெண்ணியம் பேசவில்லை. ஒரு சில பெண்களின் நிலை வேண்டுமானால் மாறி இருக்கலாம். ஆனால் பெண்கள் முன்னேறிவிட்டதாக தம்பட்டம் அடிக்கப்படுகிறதால் ஏற்பட்ட ஆதங்கம் தான் அந்தக் கதை உருவாகக் காரணம். இந்தக் கேள்வி அடிக்கடி என் மனதில் எழுவது உண்டு. உண்மையாகவே பெண் விடுதலை என்றால் என்ன?
அவளின் பெண்மையின் உணர்வுகள் அவள் சொந்தக் குடும்பத்தினரால் புரிந்து கொள்ளப்படுவது முக்கியமா? இல்லையா? இது இன்றும் எத்தனை இடங்களில் நடக்கிறது.
இயல்பாகவே திறமையிலோ அல்லது மனம் / உடல் பலத்திலோ ஒரு பெண்ணுக்கும் ஆணுக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்று நினைக்கிறேன் நான்.
ஒரு பெண் காதலிக்கும் போதும், தாய்மை அடையும் போதும்தான் உணர்வுகளில் ஆண்களிடம் இருந்து வித்தியாசப்படுகிறாள். நானும் ஒரு பெண் என்பதால், காதலித்து இருப்பதால், ஒரு தாயாய் இருப்பதால் இதைக் கூறுகிறேன்.
ஆனால் சில (பல) பெண்களின் நிலை இன்றும் கூட, தன்னுடன் இருக்கும் மற்றவர்களுக்காக அந்த இரண்டு உணர்வுகளையும் தியாகம் என்ற பெயரில் தொலைத்து விடுகிறாள், தொலைத்துக் கொண்டு இருக்கிறாள். அதனாலேயே பல பெண்கள் பெண்களாகவே இருப்பதில்லை என்பது என் தாழ்மையானக் கருத்து.
பெண்கள் வீட்டுக்குளே சிறை பட்டு (அல்லது சிறைபட்டதாக கூறப்பட்ட) இருந்தக் காலங்களில் குறைந்த பட்சம் அவளுக்குத் தாய்மையின் நிறைவாவது இருந்தது.
30-40 வருடங்களுக்கு முன் ஜானகி என்ற பெண்ணின் காதல் அவள் முதன்முதல் சொந்தமான தாயாலேயே நசுக்கப்பட்டது. அங்கேயும் தான் பெண்மைக்காக அவள் பேசவில்லை.
இன்று சுய சார்பு அடைந்ததாக கருதப்படும் பத்மாவின் தாய்மையும் அவள் கணவனால் இழப்புக்கு உள்ளாக்கப் படுகிறது. இப்போதும் பெண்மைக்காக இவளும் பேசவில்லை.
நான் கூற வந்த ஆனால் கூறாத கருத்து என்னவென்றால் பெண்மைக்காக பாரதியோ மற்றவரோ பேசுவதால் பிரயோஜனம் ஏதும் இல்லை. பெண்கள் தான் மெல்லிய உணர்வுகளை பேசவேண்டும். சூழ்நிலை நிர்பந்தங்களுக்காக அதை ஒருபோதும் விட்டுத் தரக்கூடாது. அன்றுதான் பெண்கள் பெண்களாக இருப்பார்கள். ஆணுக்கு நிகராய் இருக்கவேண்டும் என்பதெல்லாம் வெறும் பிதற்றல்.
ஒரு ஆணும் பெண்ணும் மன உணர்வுகளின் அடிப்படையில் என்றுமே சமமாக இருக்க முடியாது என்பதும் என் தனிப்பட்ட வாதம்.
இரண்டு நிலைகளிலேயுமே யாரோ ஒருவரின் பேராசை / நிர்பந்தங்கள் ஒரு பெண்ணின் உணர்வுகள் மதிக்கப்படாமல், புரிந்துகொள்ளப்படாமல் போவதற்குக் காரணம் ஆகிறது.
ஒரு ஆணுக்கு இந்நிலை இல்லையா என்று கேட்கக்கூடும். ஆனால் விகிதாசாரத்தில் அதிகம் பெண்களே சூழ்நிலைக் கைதிகள் ஆகிறார்கள். அப்படி அவள் ஆவதற்கு சமூகமோ அல்லது வெளி ஆட்களோ காரணம் இல்லை. மாறாக அவளது உணர்வுகள் கொல்லப்படுவதற்கு அவளுடனே வாழும், ஒரே வீட்டிற்குள் இருக்கும் சொந்தங்களே காரணம்.
இது என் தனிப்பட்ட கருத்து. நான் சென்னையில் மின்சார இரயிலில் பயணித்த காலங்களில், நிறைய பெண்கள் இடித்து பிடித்துக் கொண்டு பயணிக்கும் காட்சிகளைப் பார்க்கும் போது எனக்கு இவ்வளவு பெண்கள் சுய சார்பு அடைந்து முன்னேறிவிட்டர்களே என்ற மகிழ்ச்சி தோன்றி இருக்கிறது.
அப்போது நான் காதலிக்கவும் இல்லை, திருமண வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஞானமும் இல்லை, தாய்மையின் சிறப்பும் அறிந்திருக்கவில்லை. :)
இன்றும் பல குடும்பங்களின் நிலை இரட்டை சம்பளம் வாங்கி அதிகம் செலவழித்து லக்கிலுக் எழுதியபடி அதிகப்படியாக வருவதும் பிரயோசனப்படாத வகையில் செலவழிக்கிறது. பத்தாயிரம் ரூபாய் சம்பாதிக்கும் பெண், ஐயாயிரம் ரூபாய் கிரச்சிர்க்கும் (creche) மீதி டாக்டருக்கும் என்று செலவழித்துக் கொண்டு, தாய்மையையும், தாய்க்காக ஏங்கும் குழந்தையின் மனதையும் கொன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.
மேலும் நண்பர் நந்தாவின் கேள்வி இந்த பதிவை எழுத வைத்தது. நன்றி நந்தா.
////கதையைப் ப்ரகலாதன் கதை கூறுவதோடு முடித்து // எனக்கு இன்றும் குழப்பமாகத்தான் இருக்கு. பெண் விடுதலை என்றால் என்ன?
// என்பதை நீக்கியிருந்தால் இது ஒரு அபாரமான சிறுகதை ////
என்று நண்பர் நந்தா எழுதி இருந்தார்.
உண்மையாகவே சுய சார்பு என்ற பெயரில் பணம் சம்பாதிப்பது / செலவழிப்பது, மனம் போனபடி உடை அணிவது, வாய்க்கு வந்ததை பேசுவது, மாற்றி ஆண்களை அவமானப் படுத்திப் பேசுவது, டிவோர்ஸ் என்ற பெயரில் குடும்பத்தைச் சிதைப்பது எல்லாம் பெண் சுதந்திரமா? பெண் விடுதலை / பெண் சுதந்திரம் என்ற பெயரில் நிறைய இடங்களில் இதுதான் நடந்து கொண்டு இருக்கிறது. இதை கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் சாட்சி நானேதான்.
நான் இக்கதையில் பெண்ணியம் பேசவில்லை. ஒரு சில பெண்களின் நிலை வேண்டுமானால் மாறி இருக்கலாம். ஆனால் பெண்கள் முன்னேறிவிட்டதாக தம்பட்டம் அடிக்கப்படுகிறதால் ஏற்பட்ட ஆதங்கம் தான் அந்தக் கதை உருவாகக் காரணம். இந்தக் கேள்வி அடிக்கடி என் மனதில் எழுவது உண்டு. உண்மையாகவே பெண் விடுதலை என்றால் என்ன?
அவளின் பெண்மையின் உணர்வுகள் அவள் சொந்தக் குடும்பத்தினரால் புரிந்து கொள்ளப்படுவது முக்கியமா? இல்லையா? இது இன்றும் எத்தனை இடங்களில் நடக்கிறது.
இயல்பாகவே திறமையிலோ அல்லது மனம் / உடல் பலத்திலோ ஒரு பெண்ணுக்கும் ஆணுக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்று நினைக்கிறேன் நான்.
ஒரு பெண் காதலிக்கும் போதும், தாய்மை அடையும் போதும்தான் உணர்வுகளில் ஆண்களிடம் இருந்து வித்தியாசப்படுகிறாள். நானும் ஒரு பெண் என்பதால், காதலித்து இருப்பதால், ஒரு தாயாய் இருப்பதால் இதைக் கூறுகிறேன்.
ஆனால் சில (பல) பெண்களின் நிலை இன்றும் கூட, தன்னுடன் இருக்கும் மற்றவர்களுக்காக அந்த இரண்டு உணர்வுகளையும் தியாகம் என்ற பெயரில் தொலைத்து விடுகிறாள், தொலைத்துக் கொண்டு இருக்கிறாள். அதனாலேயே பல பெண்கள் பெண்களாகவே இருப்பதில்லை என்பது என் தாழ்மையானக் கருத்து.
பெண்கள் வீட்டுக்குளே சிறை பட்டு (அல்லது சிறைபட்டதாக கூறப்பட்ட) இருந்தக் காலங்களில் குறைந்த பட்சம் அவளுக்குத் தாய்மையின் நிறைவாவது இருந்தது.
30-40 வருடங்களுக்கு முன் ஜானகி என்ற பெண்ணின் காதல் அவள் முதன்முதல் சொந்தமான தாயாலேயே நசுக்கப்பட்டது. அங்கேயும் தான் பெண்மைக்காக அவள் பேசவில்லை.
இன்று சுய சார்பு அடைந்ததாக கருதப்படும் பத்மாவின் தாய்மையும் அவள் கணவனால் இழப்புக்கு உள்ளாக்கப் படுகிறது. இப்போதும் பெண்மைக்காக இவளும் பேசவில்லை.
நான் கூற வந்த ஆனால் கூறாத கருத்து என்னவென்றால் பெண்மைக்காக பாரதியோ மற்றவரோ பேசுவதால் பிரயோஜனம் ஏதும் இல்லை. பெண்கள் தான் மெல்லிய உணர்வுகளை பேசவேண்டும். சூழ்நிலை நிர்பந்தங்களுக்காக அதை ஒருபோதும் விட்டுத் தரக்கூடாது. அன்றுதான் பெண்கள் பெண்களாக இருப்பார்கள். ஆணுக்கு நிகராய் இருக்கவேண்டும் என்பதெல்லாம் வெறும் பிதற்றல்.
ஒரு ஆணும் பெண்ணும் மன உணர்வுகளின் அடிப்படையில் என்றுமே சமமாக இருக்க முடியாது என்பதும் என் தனிப்பட்ட வாதம்.
இரண்டு நிலைகளிலேயுமே யாரோ ஒருவரின் பேராசை / நிர்பந்தங்கள் ஒரு பெண்ணின் உணர்வுகள் மதிக்கப்படாமல், புரிந்துகொள்ளப்படாமல் போவதற்குக் காரணம் ஆகிறது.
ஒரு ஆணுக்கு இந்நிலை இல்லையா என்று கேட்கக்கூடும். ஆனால் விகிதாசாரத்தில் அதிகம் பெண்களே சூழ்நிலைக் கைதிகள் ஆகிறார்கள். அப்படி அவள் ஆவதற்கு சமூகமோ அல்லது வெளி ஆட்களோ காரணம் இல்லை. மாறாக அவளது உணர்வுகள் கொல்லப்படுவதற்கு அவளுடனே வாழும், ஒரே வீட்டிற்குள் இருக்கும் சொந்தங்களே காரணம்.
இது என் தனிப்பட்ட கருத்து. நான் சென்னையில் மின்சார இரயிலில் பயணித்த காலங்களில், நிறைய பெண்கள் இடித்து பிடித்துக் கொண்டு பயணிக்கும் காட்சிகளைப் பார்க்கும் போது எனக்கு இவ்வளவு பெண்கள் சுய சார்பு அடைந்து முன்னேறிவிட்டர்களே என்ற மகிழ்ச்சி தோன்றி இருக்கிறது.
அப்போது நான் காதலிக்கவும் இல்லை, திருமண வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஞானமும் இல்லை, தாய்மையின் சிறப்பும் அறிந்திருக்கவில்லை. :)
இன்றும் பல குடும்பங்களின் நிலை இரட்டை சம்பளம் வாங்கி அதிகம் செலவழித்து லக்கிலுக் எழுதியபடி அதிகப்படியாக வருவதும் பிரயோசனப்படாத வகையில் செலவழிக்கிறது. பத்தாயிரம் ரூபாய் சம்பாதிக்கும் பெண், ஐயாயிரம் ரூபாய் கிரச்சிர்க்கும் (creche) மீதி டாக்டருக்கும் என்று செலவழித்துக் கொண்டு, தாய்மையையும், தாய்க்காக ஏங்கும் குழந்தையின் மனதையும் கொன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.
மணிப்பயல் பிளாக்கர்
நேற்று நீண்ட நாள் கழித்து ப்ளாக் பக்கம் வந்தேன். வெட்டியின் ப்ளாகில் 'உரையாடல் : சமூக கலை இலக்கிய அமைப்பு' நடத்தும் சிறுகதை போட்டி பற்றி அறிந்து போய் பார்த்து ஒரு கதையும் எழுதிப்போட்டேன்.
அங்கே ஒரு சிரிப்பு வெடி சிங்காரம் (மணி - உங்களுக்கு பட்டப்பெயர் வைத்ததுக்கு மன்னிக்கணும்) எழுதிய போனாகானா முதலியாரின் தேசபக்தி என்று ஒரு சிரிப்புச் சரவெடியை ரசித்தேன்.
இன்று விடியற்க்காலையில் சமைக்கும் போது முதலியாருக்கு குத்திய ஆயிரம் ஆணிகள் ஞாபகம் வந்து தொலைத்து விட்டது. என் கணவருக்கு இன்று என் சிரிப்பொலிதான் அலாரம். ஹா ஹா....
படியுங்கள் .. சிரியுங்கள் சிரியுங்கள், சிரித்துக்கொண்டே இருங்கள்.
அங்கே ஒரு சிரிப்பு வெடி சிங்காரம் (மணி - உங்களுக்கு பட்டப்பெயர் வைத்ததுக்கு மன்னிக்கணும்) எழுதிய போனாகானா முதலியாரின் தேசபக்தி என்று ஒரு சிரிப்புச் சரவெடியை ரசித்தேன்.
இன்று விடியற்க்காலையில் சமைக்கும் போது முதலியாருக்கு குத்திய ஆயிரம் ஆணிகள் ஞாபகம் வந்து தொலைத்து விட்டது. என் கணவருக்கு இன்று என் சிரிப்பொலிதான் அலாரம். ஹா ஹா....
படியுங்கள் .. சிரியுங்கள் சிரியுங்கள், சிரித்துக்கொண்டே இருங்கள்.