வரலாறு முக்கியம் பாஸ் - காலிஸ்தான்

இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு முதற் சில ஆண்டுகளில், பஞ்சாபிலிருந்து குடியேறிய சீக்கியர்கள், இங்கிலாந்து, அமெரிக்கா மற்றும் கனடாவில் உள்ள இந்திய புலம்பெயர்ந்தோரில் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த மிகப்பெரிய ஒற்றைக் குழுவாக இருந்தனர். அவர்களில் சிலர் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் போது கூட, குறிப்பாக  பிரிட்டிஷ் கொலம்பியாவின் மரத்தூள் ஆலைகளில் வேலை செய்வதற்காக கனடாவுக்கு இடம்பெயர்ந்தனர். மற்றவர்கள் 1947 க்குப் பிறகு புலம் பெயர்ந்து சென்றுள்ளனர். இந்த புலம்பெயர்ந்தவர்களில் பெரும்பாலோர் ஏழை கிராமப்புற குடும்பங்களில் இருந்து வந்தவர்கள் மற்றும் அவர்களில் பலர் இங்கிலாந்தில்  அரசுப் போக்குவரத்தில் ஓட்டுநர் மற்றும் நடத்துனர்களாக வேலை செய்வதன் மூலம் தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்தினர்.

அவர்கள் மேற்கத்திய நாடுகளில் வாழ்ந்த போதிலும், அவர்கள் தொடர்ந்து தங்கள் மதத்தைப் பின்பற்றி உண்மையான சீக்கியர்களாக தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்தினர். அவர்கள் தேவைக்குப் போதுமான பணத்தை சேமிக்கும் போதெல்லாம், அவர்கள் தங்கள் உறவினர்களைப் பார்க்கவும், அமிர்தசரஸில் உள்ள பொற்கோவிலில் வழிபடவும் இந்தியாவுக்கு வருவார்கள். 1950 களின் பிற்பகுதியிலும் 1960 களின் முற்பகுதியிலும், வெளிநாட்டில் சம்பளம் வாங்கும் சீக்கியர்கள் சிரமங்களை எதிர்கொள்ளத் தொடங்கினர், ஏனெனில் அவர்களின் முதலாளிகள் தங்களிடம் பணியில் தொடர வேண்டுமென்றால் சீக்கியர்கள் தாடியை மழித்தும், தலை முடியை கத்தரித்து கொண்டும் தலைப்பாகை அணிவதை நிறுத்தவும் வேண்டும் என்று வலியுறுத்தத் தொடங்கினர். இது குறிப்பாக இங்கிலாந்தின் அரசுப் போக்குவரத்து நிறுவனங்களில் இருந்தது. மேலும், மேற்கில் குடியேறிய சீக்கியர்கள், நிலம் கையகப்படுத்துவதற்கும், குருத்வாராக்களை கட்டுவதற்கும் நகராட்சி அதிகாரிகளிடம் அனுமதி பெறுவதில் சிரமங்களை எதிர்கொண்டனர்.

இங்கிலாந்தில், பாதிக்கப்பட்ட சீக்கியர்கள் பலர் லண்டனில் உள்ள இந்திய ஹை கமிஷனிடம் இந்த விஷயத்தை எடுத்துச் சென்று, அதன் தலையீட்டை நாடினர். இந்திய ஹை கமிஷன் தலையிட மறுத்து, சீக்கியர்கள் தங்கள் குறைகளைத் தீர்க்க உள்ளூர் அதிகாரிகளை அணுகுமாறு அறிவுறுத்தியது. அப்போது இந்தியாவின் பிரதமராக இருந்த ஜவஹர்லால் நேரு, வெளிநாடுகளில் வசிக்கும் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த புலம்பெயர்ந்தோர் விஷயத்தில் கைகழுவி விடும் கொள்கையைப் பின்பற்றினார். அவர்கள் சார்பாக இந்திய அரசு தலையிடுவதை அவர் எதிர்த்தார்.

உள்ளாட்சி அதிகாரிகளிடம் தங்களின் பிரச்னைகளை எடுத்துரைத்து, தாங்களாகவே தீர்வு காண வேண்டும் என, கூறப்பட்டது.

பாதிக்கப்பட்ட சீக்கியர்கள், இந்திய அரசின் அலட்சியப் போக்கை, அவர்கள் எங்கு வாழ்ந்தாலும், எந்த நிலையில் இருந்தாலும், யூத மக்களின் மத உணர்வுகளுக்கு ஆதரவளிப்பதில் இஸ்ரேல் அரசு ஆற்றிய உதவி மற்றும் தலையீடுகளோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தனர். 

அதோடில்லாமல், இஸ்ரேலிய குடியுரிமைச் சட்டங்கள் இரட்டைக் குடியுரிமையை அனுமதித்தன, அதேசமயம் வெளிநாட்டு குடியுரிமை பெற்ற சீக்கியர்கள் இந்திய குடியுரிமையை கைவிட வேண்டியிருந்தது. சீக்கியர்களின் மற்றொரு கோரிக்கை என்னவென்றால், பாகிஸ்தானில் உள்ள நங்கனா சாஹிப் குருத்வாரா போன்ற புனிதத் தலங்களுக்கு இந்தியாவிலும் வெளிநாடுகளிலும் வசிக்கும் சீக்கியர்களின் புனித யாத்திரை செல்லும் வழிமுறைகளை எளிதாக்குவதற்கான கோரிக்கையை இந்திய அரசு பாகிஸ்தானுடன் மேற்கொள்ள  வேண்டும் என்று விரும்பினர்.

மற்ற அரசாங்கங்களுடன் இதுபோன்ற பிரச்சினைகளை தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்வதில் இந்திய அரசு தயக்கம் காட்டுவது குறித்த அதிருப்தி, இங்கிலாந்து, அமெரிக்கா மற்றும் கனடாவில் வசிக்கும் சில சீக்கியர்களிடையே தங்களுக்கு என்று ஒரு சுதந்திரமான அரசை உருவாக்கினால் மட்டுமே தாங்கள் இஷ்டம் போல இருக்க முடியும் என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்தியது. அவர்களின் மத உரிமைகளை பாதுகாக்க முடியும். இங்கிலாந்தில் உள்ள சீக்கிய பேருந்து ஓட்டுநர்கள் மற்றும் நடத்துனர்கள் குழு சரண் சிங் பாஞ்சியின் தலைமையில் சீக்கிய ஹோம் ரூல் இயக்கம் என்ற அமைப்பை உருவாக்கியது.

அமெரிக்காவில் உள்ள சில வசதி படைத்த சீக்கிய விவசாயிகள், யுனைடெட் சீக் அப்பீல் என்ற அமைப்பைத் தொடங்கினர், இது யூத மக்களின் உரிமைகளை தீவிரமாக ஆதரித்து, இஸ்ரேலின் சுதந்திர தேசத்திற்காக உழைத்த ஐக்கிய யூத அப்பீலின் மாதிரியை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டது. இருப்பினும், மேற்கில் உள்ள பெரும்பான்மையான சீக்கிய சமூகத்தினர் இந்த அமைப்புகளில் இருந்து விலகி இருந்தனர். சுதந்திர சீக்கிய நாடு என்ற கருத்தை அவர்கள் ஆதரிக்கவில்லை.

1971 இந்தியா-பாகிஸ்தான் போருக்கு முன்பு, 1967 மற்றும் 1969 க்கு இடையில் சில மாதங்கள் பஞ்சாப் சட்டமன்றத்தின் துணை சபாநாயகராகவும் பின்னர் பஞ்சாபின் நிதி அமைச்சராகவும் பணியாற்றிய டாக்டர் ஜக்ஜித் சிங் சவுகான், லண்டன் சென்று சீக்கியர்களுடன் சேர்ந்தார். ஹோம் ரூல் இயக்கம், அதன் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்று அதற்கு காலிஸ்தான் இயக்கம் என மறுபெயரிடப்பட்டது. பஞ்சாபில் உருவாக்கப்படும் சுதந்திர சீக்கிய மாநிலத்திற்கு காலிஸ்தான் என்று பெயரிடப்பட வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார்.

அவர் இங்கிலாந்திற்கு வருவதற்கு முன்பே, பாகிஸ்தான் ஹை கமிஷன் மற்றும் லண்டனில் உள்ள அமெரிக்க தூதரகம் ஆகியவை சீக்கிய ஹோம் ரூல் இயக்கத்தின் செயல்பாட்டாளர்களுடன் தொடர்பில் இருந்தன. சௌஹானின் வருகைக்குப் பிறகு அவர்கள் அவருடன் தொடர்பை ஏற்படுத்தி, இந்திரா காந்தியை சங்கடப்படுத்துவதற்காக இந்திய அரசுக்கு எதிரான அவரது பிரச்சாரத்தை ஊக்குவிக்கத் தொடங்கினர். பாகிஸ்தானின் இராணுவ சர்வாதிகாரி ஜெனரல் யாஹ்யா கான் அவரை பாகிஸ்தானுக்கு அழைத்தார்.

பஞ்சாபின் சீக்கிய சமூகத்தில் அவருக்கு ஆதரவாளர்கள் இல்லாவிட்டாலும், அவர் அன்புடன் வரவேற்கப்பட்டார் மற்றும் இந்திய சீக்கிய சமூகத்தின் தலைவராக அடையாளப்படுத்தப்பட்டார். அவரது பாகிஸ்தான் விஜயத்தின் போது, பாகிஸ்தானின் குருத்வாராக்களில் வைக்கப்பட்டிருந்த சில சீக்கியர்களின் புனித நினைவுச்சின்னங்களை பாகிஸ்தான் அதிகாரிகள் அவருக்கு வழங்கினர். அவர் அவற்றைத் தன்னுடன் இங்கிலாந்துக்கு எடுத்துச் சென்று சீக்கியர்களின் மத நலன்களைப் பாதுகாக்கக்கூடிய ஒரு தலைவராக தன்னை முன்னிறுத்துவதற்காக அவற்றைப் பயன்படுத்த முயன்றார்.

1971 டிசம்பரில் போர் வெடிப்பதற்கு முன், இந்திரா காந்தியின் அறிவுறுத்தலின் பேரில் R&AW, கிழக்கு பாகிஸ்தான் மக்களின் மனித உரிமை மீறல்களையும், அதன் விளைவாக இந்தியாவிற்குள் அகதிகள் நுழைவதையும் எடுத்துக்காட்டும் ஒரு சைவார் (Psywar) பிரச்சாரத்தைத் தொடங்கியது. இந்தியாவில் சீக்கியர்களின் மனித உரிமைகள் மீறப்படுவதாகவும், வெளிநாடுகளில் வாழும் சீக்கியர்களின் பிரச்சனைகளில் இந்திய அரசின் அலட்சிய மனப்பான்மை குறித்தும் Psywar பிரச்சாரத்தை தொடங்குவதன் மூலம் CIA மற்றும் ISI இதை எதிர்கொள்ள முயன்றன.

சௌஹான் நியூயார்க்கிற்குச் சென்று உள்ளூர் ஊடகங்கள் மற்றும் பிறரைச் சந்தித்து காலிஸ்தான் இயக்கத்தைப் பற்றி விளக்கினார். இந்தச் சந்திப்புகள் அமெரிக்க தேசியப் பாதுகாப்பு கவுன்சில் செயலகத்தின் சில உறுப்பினர்களால் முன்னின்று ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன, பின்னர் டாக்டர் ஹென்றி கிஸ்ஸிங்கர் தலைமை தாங்கினார். அக்டோபர் 13, 1971 இல், அவர் நியூயார்க் டைம்ஸ் பத்திரிகையில் ஒரு சுதந்திர சீக்கிய மாநிலத்திற்கான இயக்கத்தின் தொடக்கத்தை அறிவிக்கும் ஒரு விளம்பரத்தை வெளியிட்டார்.

இந்த விளம்பரத்திற்காக வாஷிங்டன் டிசியில் உள்ள பாகிஸ்தான் தூதரகம் பணம் செலுத்தியதாக R&AW மேற்கொண்ட விசாரணையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. சீக்கியர்களின் மனித உரிமைகள் மீறப்பட்டதாகக் கூறப்படும் பிரச்சினையில் இந்தியாவிற்கும் இந்திரா காந்திக்கும் எதிரான இந்த Psywar பிரச்சாரம் 1977 வரை தொடர்ந்தது. இந்திரா காந்தி 1977 இல் தேர்தலில் தோல்வியடைந்து மொரார்ஜி தேசாய் நியமிக்கப்பட்டபோது, இந்த பிரச்சாரம் CIA மற்றும் ISI ஆல் திடீரென நிறுத்தப்பட்டது. 

டாக்டர் சௌஹான் இந்தியா திரும்பி காலிஸ்தான் என்று அழைக்கப்படுவதற்கான பிரச்சாரத்தை நிறுத்தினார்.

இதற்கிடையில், இங்கிலாந்து, அமெரிக்கா மற்றும் கனடாவில் உள்ள சீக்கிய இளைஞர்களின் பிரிவுகளால் உருவாக்கப்பட்ட பல சீக்கிய அமைப்புகள் சர்வதேச சீக்கிய இளைஞர் கூட்டமைப்பு (ISYF), தால் கல்ஸா, பாபர் கல்ஸா போன்ற பெயர்களுடன் தொடங்கப்பட்டன. இவை காலிஸ்தானை உருவாக்குவதற்கான வன்முறைப் பிரச்சாரத்தை ஆதரித்தன. வன்முறைக்கு எதிராக இருந்த டாக்டர் சௌஹானின் தலைமையை நிராகரித்தன. 1970 களின் இறுதியில், ஐஎஸ்ஐ சௌஹான் மீதான ஆர்வத்தை இழந்து புதிய அமைப்புகளை ஊக்குவிக்கத் தொடங்கியது.

1980 இல் இந்திரா காந்தி மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்ததும், சௌஹான் மீண்டும் லண்டனுக்குச் சென்று தனது காலிஸ்தான் இயக்கத்தை மீண்டும் தொடங்கினார். அவரது பிரச்சாரத்தின் ஒரு பகுதியாக, அவர் கனடாவில் அச்சிடப்பட்ட காலிஸ்தான் மாநிலத்தின் தபால்தலைகள் மற்றும் கூறப்படும் கரன்சி நோட்டுகளைப் பெற்று அவற்றைப் புழக்கத்தில் விடத் தொடங்கினார். அவர் ஒட்டாவாவுக்குச் சென்றார், அங்கு ஒரு சீன இராஜதந்திரியைச் சந்தித்து தனது இயக்கத்திற்கு சீன ஆதரவைக் கோரினார். சீனர்கள் மறுத்துவிட்டனர்.

அவர் ஹாங்காங் சென்று சீன தலைவர்களை சந்திப்பதற்காக பெய்ஜிங் செல்ல முயன்றதாக கூறப்படுகிறது. அவரை சீனாவுக்குள் நுழைவதை சீன அதிகாரிகள் தடுத்துவிட்டனர். 1980 க்குப் பிறகு, அவர் சீனாவால் புறக்கணிக்கப்பட்டார், அதன் பின் பாகிஸ்தானால் நிராகரிக்கப்பட்டார், ஆனால் அமெரிக்கா தொடர்ந்து அவர் மீது தன் பிடியைத் தக்க வைத்துக் கொண்டது. அவர் அடிக்கடி வாஷிங்டன் டிசிக்கு விஜயம் செய்தார், அமெரிக்க அதிகாரிகள் மற்றும் காங்கிரஸ் உறுப்பினர்களை சந்தித்தார். சோவியத் ஒன்றியத்துடனான இந்தியாவின் உறவுகள், இந்தியாவில் சோவியத் இராணுவ அதிகாரிகள் இருப்பதாகக் கூறப்படுவது போன்ற விஷயங்களில் காங்கிரஸின் கமிட்டிகளுக்கு முன்பாக அவர் சாட்சியமளித்தார். புதிய சீக்கிய இளைஞர் அமைப்புக்கள் வன்முறையை ஆதரித்ததால், CIA அவர்களிடம் இருந்து விலகியிருந்தது.  ஆனால் அது அவர்களின் நடவடிக்கைகள் மற்றும் திட்டங்களைப் பற்றி  ஊடகவியலாளர்கள் மற்றும் பிற இடைத்தரகர்கள் மூலம்  தொடர்ந்து உளவு பார்த்தது.

இந்திரா காந்தி மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, ஒரு புதிய சீக்கிய தலைவர் அமெரிக்காவில் செயல்படத் தொடங்கினார். அவரது பெயர் கங்கா சிங் தில்லான், அவர் அமெரிக்காவிற்கு குடிபெயர்ந்து வாஷிங்டன் டிசியில் குடியேறுவதற்கு முன்பு பஞ்சாப் காவல்துறையில் இளநிலை அதிகாரியாக இருந்தார். அமெரிக்காவிற்கு குடிபெயர்ந்த பிறகு, அவர் கென்ய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த ஒரு சீக்கியப் பெண்ணை மணந்தார், அவர் ஜெனரல் ஜியா-உல்-ஹக்கின் மனைவியின் நெருங்கிய நண்பராக இருந்த அவர் ஒரு கென்ய குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்.

மனைவியின் உதவியுடன், தில்லான் ஜியாவைப் பற்றி அறிந்து கொண்டு அவருடைய நம்பகமான நண்பர்களில் ஒருவரானார். அவர் வாஷிங்டன் டிசியில் நன்கனா சாஹிப் அறக்கட்டளை என்ற அமைப்பை உருவாக்கி அடிக்கடி பாகிஸ்தானுக்குச் சென்று வந்தார். ஜியா வாஷிங்டன் டி.சி.க்கு சென்றபோது, ஜியாவும் அவரது மனைவியும் உள்ளூர் அதிகாரிகள் உதவியோடு ஹோட்டலில் தங்குவதோடு அல்லாமல், தில்லான்களுடன் அவரது உடல் நலம் குன்றிய மகளும் தங்கியிருந்தாள்.

தில்லான் இந்திரா காந்தியின் கடுமையான விமர்சகராகவும் ஆனார் மற்றும் அவருக்கு எதிரான பிரச்சாரத்தில் அமெரிக்காவிற்கு உதவினார்.

இந்த நடவடிக்கைகளின் விளைவாக, சன்டூக் 1980 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில், வெளிநாடுகளில் உள்ள சீக்கிய தீவிரவாதக் கூறுகளின் நடவடிக்கைகள் பற்றிய உளவுத் தகவல்களைச் சேகரிக்கவும், ஐஎஸ்ஐ உடனான அவர்களின் தொடர்பைக் கண்காணிக்கவும் ஒரு தனிப் பிரிவை உருவாக்க முடிவு செய்தார்.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, இந்திரா காந்தியின் கீழ் வெளியுறவுத் துறை அமைச்சராகப் பொறுப்பேற்றார் நரசிம்மராவ்.

செப்டம்பர் 29, 1981 அன்று, அப்போதைய கேபினட் செயலாளருக்கு (CS) புது தில்லி விமான நிலையக் கட்டுப்பாட்டுக் கோபுரத்திலிருந்து இந்தியன் ஏர்லைன்ஸ் விமானம் சில அடையாளம் தெரியாத பயங்கரவாதிகளால் கடத்தப்பட்டு லாகூருக்குச் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டதாக ஒரு ஃபிளாஷ் கிடைத்தது. இந்திய அரசின் நெருக்கடி மேலாண்மைக் குழு உடனடியாக கேபினட் செயலாளரின் அலுவலகத்தில் கூடியது.

முன்னதாக 1971 ஆம் ஆண்டு விமான கடத்தலை நடத்திய ஜம்மு காஷ்மீர் விடுதலை முன்னணி (ஜேகேஎல்எஃப்) உறுப்பினர்களால் கடத்தல் நடத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பது ஆரம்ப மதிப்பீடாக இருந்தது. 

அதுவரை சீக்கிய தீவிரவாதிகள், நிரங்காரிகள் எனப்படும் ஒரு பிரிவைச் சேர்ந்த சிலரைப் படுகொலை செய்ததைத் தவிர வேறு எந்த பயங்கரவாதச் செயலிலும் ஈடுபட்டதில்லை. கஜேந்திர சிங் தலைமையிலான தால் கல்ஸாவைச் சேர்ந்த சிலர்தான் இந்தக் கடத்தலை நிகழ்த்தி இருந்தனர். இது நிகழும் சில நாட்களுக்கு முன்பு புதுதில்லியில் இருந்த நியூயார்க் டைம்ஸ் செய்தியாளர் ஒருவர் அமிர்தசரஸில் உள்ள பொற்கோவிலுக்குச் சென்று தால் கல்ஸாவைச் சேர்ந்த சிலரைச் சந்தித்தார். அவர் தால் கல்ஸாவின் நோக்கங்கள் மற்றும் சீக்கியர்களின் பிரச்சனைகள் குறித்து கஜேந்திர சிங்கையும் பேட்டி கண்டிருந்தார்.

அந்தப் பேட்டியில், கஜேந்திர சிங் : “பாலஸ்தீன விடுதலை அமைப்பை தால் கல்ஸா பின்பற்ற வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது.” என்று கூறியிருந்தார்.

பயணிகளையும் விமானத்தையும் விடுவித்துச் சரணடையுமாறு பாகிஸ்தான் அதிகாரிகள் கடத்தல்காரர்களை வற்புறுத்தினர். பயணிகளுடன் விமானம் இந்தியா திரும்பியது. கஜேந்திர சிங் உட்பட சரணடைந்த கடத்தல்காரர்கள் நங்கனா சாஹிப் குருத்வாராவில் தங்க அனுமதிக்கப்பட்டனர். அவர்களை விசாரணைக்காக இந்திய அரசிடம் ஒப்படைக்க ஜில்-உல்-ஹக் அரசு மறுத்தது.

உரிய விசாரணைக்குப் பிறகு நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடரப்படும் என்று பாகிஸ்தான் உறுதியளித்தனர்.  விசாரணை என்ற போலியான அறிக்கைகளை உருவாக்கினார்கள். அவர்கள் குற்றவாளிகள் என்று சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டனர், ஆனால் அவர்களை சிறைக்கு அனுப்புவதற்கு பதிலாக, அவர்கள் நங்கனா சாஹிப்பில் தொடர்ந்து தங்க அனுமதிக்கப்பட்டனர். கஜேந்திர சிங் இந்தியா மற்றும் வெளிநாடுகளில் இருந்து நங்கனா சாஹிப் வருகை தரும் சீக்கிய யாத்ரீகர்களை சந்தித்து இந்திய அரசுக்கு எதிராக பிரச்சாரம் செய்து வந்தார். இதற்கு எதிராக புதுடெல்லி நடத்திய போராட்டங்கள் பாகிஸ்தான் அதிகாரிகளால் நிராகரிக்கப்பட்டது.

தொடரும்