என் மனதில் ரொம்ப நாளாக உள்ள ஒன்றைப் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன். Empty nest என்கிறதெல்லாம் எனக்கு ஏதும் இருக்கிறதா?
என் பெண் வீட்டை விட்டு படிப்புக்காக போனபோது, நான் அதற்குத் தயாராக இருக்கிறேன் என்று நினைத்தேன். சின்னவளும் 7.30 - 6 பிசி. வரதே என் மேல் கால் போட்டு கொண்டு தூங்கத்தான். இனி லீவு நாட்களில் கூட project, friends கூட டூர், sleep over என்று request வைக்கிறதுகள் ரெண்டும். போகட்டும்.. explore செய்யட்டும் என்று விட வேண்டும். 9ம் மாதம் முடிந்ததும் பெற்றுத் தந்தது போல், ஒன்று வயதில் தவழ்ந்து போக தரை இறங்கியது போல, நடக்க ஆரம்பித்தது போல... உனக்கு ஒன்னும் தெரியாது அம்மா என்று சொல்லியது போல, இதுவும் இதுவும் இதுவும்...
இந்த அமைதிக்காகவும் ஏங்கிய நாட்களும் உண்டு. ஆனால் அனைவரும் சென்றதும் வீட்டிற்குள் குடியேறும் அமைதி எதுவும் அப்படி ஒன்றும் பிடித்தமாய் இருக்கவில்லை.
நீண்ட நேரமாக, மௌனம்தான் ஒரே நேரத்தில் ஆறுதலாகவும், அமைதியற்றதாகவும் இருந்தது. காலியான இடங்களை எப்படி நிரப்புவது, அல்லது அவை நிரப்பப்பட வேண்டுமா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
இடங்கள் காலியாய் போவது ஒன்றும் புதிதல்ல எனக்கு. அம்மாவிடம் இருந்து பாட்டி வீட்டுக்கு அழைத்து வந்து விட்டது... பாட்டி மட்டுமே இருக்கும் அக்ரஹார வீடு. அப்போதில் இருந்து நான் புத்தகத்தை எடுத்தேன். அப்படி ஒன்றும் புதுமையான புத்தகம் கூட இல்லை - பல ஆண்டுகளாக அலமாரியில் அமர்ந்திருந்த வாராந்திர புத்தகங்கள். நான் பக்கங்களைப் புரட்டும்போது, என்னுள் ஏதோ நகர்ந்தது. எனக்கு ஒரு வித்தியாசமான தோழமை கிடைத்தது போல் இருந்தது. எழுத்துக்கள் அமைதியை நிரப்பின, பாத்திரங்கள் நண்பர்களாக மாறினர். வாசிப்பு என்பது வாழ்க்கையுடன் வேறு வடிவத்தில் மீண்டும் இணைவதற்கான எனது வழியாக மாறியது, மேலும் அது தனிமையில் கூட நாம் செழுமையைக் காணலாம் என்பதை நினைவூட்டியது. பக்கோடா பேப்பர்கள் முதல் கையில் எது கிடைத்தாலும் படிப்பது என்றானது.
முதலில் தமிழ் ஆசிரியர் கொடுத்த ஊக்கத்தில் ஆறாவது படிக்கும் போது, பாரதியின் வீடுகள் என்ற தலைப்பில் கட்டுரைப் போட்டிக்கு எழுதினேன். அங்கேயே மைக்கில் வாசித்து காட்டச் சொன்னார். கைத்தட்டல் இன்னும் ஊக்கம் தந்தது.
அது தற்செயலான எண்ணங்கள் அல்லது வளரும் குழந்தைகளின் நினைவுகள், என்று ruled notebook குறிப்புகளாக விரைவில் அதை விட அதிகமாக ஆனது. வெற்றுப் பக்கங்கள் சோகம், மகிழ்ச்சி, பெருமிதம், ஏக்கம் ஆகியவற்றை உள்வாங்கிக் கொள்ள விடாமல், என் உணர்வுகளைக் கொட்ட ஆரம்பித்தேன். எழுத்து எனக்கு ஆறுதலாக அமைந்தது. இது எனக்கு என்னைப் பிரதிபலிப்பதற்கான இடத்தைக் கொடுத்தது. ஒரு பேனாவும் காகிதமும் அதை எவ்வாறு செய்ய முடியும் என்பது விசித்திரமானது, இல்லையா? உரையாடலில் உங்களால் வார்த்தைகளில் சொல்ல முடியாதவற்றைப் புரிந்துகொள்ள உதவும் இவை.
இந்த எழுத்தே என்னை ஹரியின் கேன்சர் காலக்கட்டத்தை கடக்க வைத்தது. ஓயாத hospital corridors காத்திருப்புக்கள் படிக்கும் கூடமாக மாறியது.
எழுத்து மற்றும் வாசிப்பு மூலம், வாழ்க்கையில் இந்த புதிய அத்தியாயம் உருவாவது மட்டுமல்ல என்பதை நான் உணர்ந்தேன். இது நான் கருதாத வழிகளில் என்னை மீண்டும் கண்டுபிடிப்பது பற்றியது. இது அமைதியான தருணங்களில் மகிழ்ச்சியைக் கண்டறிவது, புதிய கதைகளை உருவாக்குவது மற்றும் முன்பை விட வித்தியாசமாகத் தோன்றினாலும், இன்னும் பல அர்த்தங்களைக் கொண்ட வாழ்க்கையைத் தழுவுவது என endless opportunities. தினமும் எழுதாமல் வாசிக்காமல் இருப்பது விட முடியாத addiction தான். என்னுடைய sideline business ஆகி விட்டது content writing.
வேலை வீடு குழந்தைகள் என்று ஓடிக் கொண்டிருந்த வாழ்க்கை மாறும்போது, நாம் எப்போதும் நம் வீடுகளை சத்தம் அல்லது மனிதர்களால் நிரப்ப வேண்டியதில்லை என்பதை நான் கொஞ்சம் சீக்கிரமே கற்றுக்கொண்டேன். சில சமயங்களில், அமைதியாக இருக்க அனுமதிப்பது பரவாயில்லை, அந்த அமைதியில், நாம் அறியாததை தேடுவதைக் கூட காண்கிறோம்.
சும்மா இருப்பது என்பது சிலருக்கு வாய்த்த அதிர்ஷ்டம். இப்போது 3000 குடும்பங்கள் வாழும் எங்கள் apartment association க்கு on-board போகிறேன், ஏகப்பட்ட politics ஏகப்பட்ட பிரச்சினைகள்... ஏகப்பட்ட மனிதர்கள்... ஏகப்பட்ட கதைகள்.
