அன்புள்ள அப்பாவுக்கு

அன்புள்ள அப்பாவுக்கு,

இந்தக் கடிதத்தை நான் அம்மாவுக்கும் எழுதியிருக்க முடியும், ஆனால் எப்போதும் உங்கள் அன்பான வழிகாட்டுதல்கள் என்னை செல்லமாய் கண்டித்திருக்கின்றன. அதனால் இன்று இக்கடிதம் மூலம் என் உணர்வுகளை நீங்கள் மட்டுமே சரியாகப் புரிந்து கொள்வீர்கள் என்று உங்களுக்கு எழுதுகிறேன்.


இராணுவ அதிகாரியான நீங்கள் இன்றுவரை நீங்கள் எங்களோடு இல்லாத குறையை உணரச் செய்ததே இல்லை. நாங்கள் உங்களோடு இல்லாத நாட்களில் நீங்கள் தவிப்பதை ஒவ்வொரு முறை இங்கிருந்து நீங்கள் மீண்டும் டியூட்டிக்குக் கிளம்பும் போதும் நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். அம்மா என்னிடம் மறைப்பதாக நினைத்து பால்கனியில் அழுவதைப் பார்த்துவிட்டதை நானும் மறைத்திருக்கிறேன். உங்கள் விரல் பற்றியே இந்த பூங்காக்களின் சறுக்கு மரங்களில் இருந்து விழும்போதெல்லாம் எழுந்துள்ளேன். சைக்கிள் முதல் கார் ஓட்டப் பழகும் வரை "எதையும் கற்கும் போதே முழுமையாகத் தெரிந்து கொள்! என்றேனும் பயன்படும்" என்று கூறியே ஒவ்வொன்றையும் கற்கச் செய்தீர்கள். சிறிதும் இரக்கமின்றி என்னை இராணுவத்திற்கு தயார் செய்தீர்களே அப்பா! இன்று அதற்கான பெருமைகளை அவார்டுகளாகவும் பாராட்டுக்களாகவும் பெறும்போது உங்களை மட்டுமே மனம் நினைக்கிறது.

ஆனால் இன்று என்னை நீங்கள் எல்லோர் முன்னும் உரத்த குரலில் திட்டினீர்கள். திறந்திருந்த வாயிற் கதவினூடே என் பக்கத்து வீட்டு நண்பர்கள் எல்லோரும் எட்டிப் பார்த்துச் சென்றனர். இந்த இருபது வருடங்களில் இதுவே முதன் முறையாக உங்கள் குரலில் இப்படி அத்தனை ஆக்ரோஷத்தைக் கண்டு விக்கித்துப் போனேன்.என் தோழிகள் நண்பர்கள், என் கல்வி, உத்யோகம் என அனைத்தையும் நீங்களே தீர்மானித்தீர்கள். அப்படியும் என்னிடம் இத்தனை ஆக்ரோஷம் ஏன்?

நீங்களே என்னை எனக்கான முடிவுகளை எடுக்கவும் கற்றுக் கொடுத்தீர்கள், இன்று எனக்கான முடிவொன்றை நான் கூறக் கேட்கக் கூட நீங்கள் தயாராக இல்லையே அது ஏன்? நான் என்ன சொல்லிவிட்டேன்? அவனைத் திருமணம் செய்ய எனக்கு விருப்பமில்லை என்றுதானே கூறினேன்? இதில் தவறென்ன இருக்கிறது? எனக்கு அவனைத் தெரியாது, பார்த்தாலும் அப்படியொன்றும் மனதிற்கு ஏற்பானவனாகத் தோன்றவில்லை என்பதால் அவனோடு என்னால் வாழ்நாள் முழுதுக்குமான உறவை எப்படி ஏற்க முடியும் அப்பா?

உங்களுக்கு சரியெனப் பட்டதும் இந்தத் திருமணம் நடந்தாக வேண்டுமென எப்படித் தீர்மானித்தீர்கள்? அப்படியே நடந்தாலும் என் மனதிற்கு ஒப்புதல் இல்லாதத் திருமணத்தினால் நாளை நான் கண்ணீருடன் இருந்தால் உங்கள் கண்களும் கசியாதா? உங்களால் அப்போதும் என் முடிவுதான் சரி என்று நிரூபிக்க இயலுமா? நீங்கள் கூறியபடியே வாழ்க்கையில் சமரசங்களும் விட்டுகொடுத்துப் போதலும் என்றும் தவிர்க்கவியலாதது என்பதை நான் நன்றாகவே உணர்ந்திருக்கிறேன். இருந்தாலும் என் விருப்பமில்லை என்று தெரிந்துமே உங்கள் முடிவுகளை என் மீது திணிப்பதை எந்தவிதத்தில் சமரசம் என்று அழைக்க முடியும்?

அப்பா! நான் உங்கள் மகள், நீங்கள் என் மீது நம்பிக்கை வைத்துத்தான் ஆகவேண்டும். நான் ஒவ்வொரு முறை வெற்றி பெற்று வந்து உங்களை நமஸ்கரித்த போதெல்லாம் என் தலை மீது உங்கள் கரங்களை வைத்து "நீ புத்திசாலி. நீயே என் நம்பிக்கை" என்று கூறுவீர்களே அப்பா! இப்போது என் முடிவில் புத்திசாலித்தனம் ஏதும் தென்படவில்லையா அப்பா? நான் அவனைத் திருமணம் செய்து கொள்ளவே மாட்டேன் என்று சொல்லவில்லை, ஆனால் அவனை சிறிது புரிந்து கொண்டு நாங்கள் நண்பர்களான பின் திருமணம் செய்யலாமா வேண்டாமா என்றத் தீர்மானங்களைச் செய்யுங்கள் என்றுதானே கேட்கிறேன்.

உங்கள் உரத்தகுரல் என் குரலை நெறிக்கிறது அப்பா! என்னால் மூச்சு விட முடியவில்லை. ஆனால் இதயம் இப்போதும் துடித்துக் கொண்டுதானிருக்கிறது. நீங்கள் வழிக்காட்டிய படியே என் வாழ்க்கையின் பல தீர்மானங்களை செய்திருக்கிறேன். ஆனால் இப்போது முதன்முறையாக நீங்கள் காட்டிய வழியில் சிறிது நிதானித்துச் செல்ல ஆசைப்படுகிறேன். என் நேர்மையான உணர்வுகள் உங்களுக்குப் புரியுமா அப்பா!

என்றும் அன்புடன்,

உங்கள் மகள்.


[வீட்டை விட்டு ஓடிப் போகும் முன் ஒரு மகள் எழுதியது. ஹிந்தி மூலத்திலிருந்து மொழிபெயர்த்தவைகளில் ஒன்று]