ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை.
டிடிங்....
கல்லூரித் தோழி குமாரியிடம் இருந்து எனக்கு குறுஞ்செய்தி வந்திருந்தது.
"Call me... Urgent"
இப்போது என்னத்துக்கு இப்படி மெசேஜ் அனுப்பி இருக்கா? அதுவும் காலங்கார்த்தால அஞ்சு மணி...
அவ பொண்ணுக்கு கல்யாணம் வச்சிருப்பாளோ.. ச்சே அதுக்குள்ளையா... தர்ஷினிய விட சின்னதாச்சே அது... என்பதில் ஆரம்பித்து அவளோட மாமனார் மாமியாரை சாகடித்து... சென்னை வந்துட்டாளோவில் நின்றது என் யோசனை... நானும் குமாரியும் பல வருடங்களாக பேசாமல் இருந்ததால் இயல்பாகவே அவள் அனுப்பிய செய்தி பற்றி எனக்கு ஆர்வமாக இருந்தது.
ரொம்ப ungodly hour என்பதால்...
"ஏய்! ரொம்ப நாளாச்சு, எப்படி இருக்கீங்க?" சிரித்த முகம் மற்றும் தம்ஸ்-அப் எமோஜியுடனும் அதைத் தொடர்ந்து பதில் குறுஞ்செய்தி அனுப்பினேன்.
அடுத்து பதில் வந்தது.
"வாழ்க்கையில் ஒரே ஒரு சம்பளம் வாங்கி அதில் வாழ்க்கையை சிக்கனமாக நடத்தி வருகிறீர்களா? புதிய நிதிநிலை உயரங்களை எட்டுவதற்கு ஒரு சிறப்பு வாய்ப்பு பற்றி அறிய ஆவலா? "
அவள் அனுப்பிய செய்தியை விட அவள் என்ன செய்கிறாள் என்பதை பற்றிய மெல்லிய-உற்சாகத்தின் ஒரு ரோலர்கோஸ்டர் உள்ளுக்குள் சுழன்றது.
படே அச்சே லக்தெ ஹய் பாடலின் instrumental ஒலித்தது... என் ஃபோன்தான்...
"ஹலோ ..."
"யீ... வித்யா... எப்பிடி போகுது..."
(இப்பிடி காலங்கார்த்தால கேட்டா தப்பா நினைக்க தோணுமா இல்லையா)
"ஹாய் குமாரி. நல்லா இருக்கேன். நீங்க எப்படி இருக்கீங்க?"
அவ்ளோதான்.... "தனிப்பட்ட சுதந்திரம்," "தனக்காக வேலை செய்தல்," மற்றும் "நான் எனது சொந்த முதலாளியாக எப்படி இருக்க முடியும்" என்பதைப் பற்றி எல்லாம் மூச்சு விடாமல் தொடர்ந்தாள்.
நான் எதுவும் கேட்பதற்குள், "இன்று சாயங்காலம் நாம் ஜும்பலக்கா கஃபேவில் சந்திக்கலாம்... எதாவது கதை சொல்லக்கூடாது? அது என் மீதுதான் சத்தியம்!" என்று ஒரேயடியா அன்பு சாரல் தான்.
இயற்கையாகவே, நானே முதலாளி என்ற சொற்றொடர் சவப்பெட்டியில் அடித்த கடைசி ஆணியாக இருந்தது. அவள் எனக்கு எதையாவது விற்க முயற்சிக்கிறாள் என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால் காபி காபி. (Actually I wanted that TEA!!)
அதனால் நான் சென்றேன்.
---
காட்சி: ஜும்பலக்கா காபி கடை, மாலை 4 மணி
அங்கே அவள் சிரித்துக்கொண்டே பிரீஃப்கேஸுடன் அமர்ந்திருந்தாள்.
"காபி கடைக்கு பிரீஃப்கேஸை யார் கொண்டு வருவார்கள்?"
சில அருவருப்பான சிறு சம்பிரதாய பேச்சுகளுக்கும், சிறிது nostalgic நினைவுகளுக்கும் பிறகு, நேரடியாக விஷயத்துக்குள் அவள் நுழைந்தாள்.
"ஸ்சோ, நீ ஏற்கனவே வாங்கி பயன்படுத்தும் பொருட்களைப் பகிர்வதன் மூலம் பணம் சம்பாதிக்க விரும்புகிறாயா?"
எதிர்பார்த்தது போல், அவள் தனது பிரீஃப்கேஸை வெளியே இழுத்து, மலைகளில் ஏறும் மக்களின் லைசன்ஸ் ஃப்ரீ படங்கள் மற்றும் நிதி சுதந்திரம் கிராபிக்ஸ் ஆகியவற்றுடன் ஒரு மிகவும் வியத்தகு விளக்கக்காட்சியைத் தொடங்கினாள்.
சுருக்கமான சொல்லணும்னா வாயாலேயே வடை சுட ஆரம்பித்தாள்.
"Wait," நான் குறுக்கிட்டேன். "நான் bulk ஆக பொருட்களை வாங்கி, நாலு பேரை எனக்குக் கீழ் சேர்த்து விட்டால், அவர்கள் நாலு பேரைக் கொண்டு, நான் பணக்காரியாக இருப்பேன் என்று நீங்கள் என்னிடம் சொல்கிறீர்களா?"
“கரெக்ட்! நீ ஒரு ஆரம்ப முதலீடு மட்டுமே செய்ய வேண்டும்."
அப்போதுதான் அது என்னைத் தாக்கியது. நான் மல்டி-லெவல் மார்க்கெட்டிங் பிட்ச்சில் இருந்தேன், என் காபியால் கட்டப்பட்டிருந்தேன், மற்றும் அவளது இமைக்காத, நம்பிக்கையான பார்வையாலும்.
நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தபடி குமாரி எனக்கு ஏதோ ஒரு பொருளை விற்கவில்லை. அவள் எனக்கு தன் கனவை விற்றுக்கொண்டிருந்தாள் - சலவை சோப்பு எனர்ஜி பானங்களின் முடிவில்லாத விநியோகத்தை சொந்தமாக வைத்திருக்கும் கோடீஸ்வர கனவு.
---
அதற்குப் பிறகு அவள் என்னோடு பேசுவதே இல்லை . ஆறேழு மாதங்களுக்குப் பிறகு, நான் அவளை சூப்பர் மார்க்கெட்டில் பார்த்தேன். அவள் ஒரு தள்ளுவண்டியில் ஆம்வே தயாரிப்புகள் வைத்து விற்றுக் கொண்டிருந்தாள்.
நான் அவளை நெருங்கியதும், அவள் என்னைப் பார்த்தாள், கண்கள் விரிந்து, ஹெட்லைட் வெளிச்சத்தில் சிக்கிய மான் போல் உறைந்தாள்.
"ஏய், குமாரி!" புன்னகையுடன் அவளிடம் கேட்டேன். "கோடீஸ்வர வாழ்க்கை ! எப்படி இருக்கிறீர்கள்?"
அவள் சிரிப்பை வலுக்கட்டாயமாக வரச்செய்து, விளிம்பு வரை அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த ஆம்வே தயாரிப்புகளை ஏற்றிய தனது வண்டியை காண்பித்து சைகை செய்தாள். "ஓ, உனக்குத் தான் தெரியுமே... என் தொழிலில் மீண்டும் முதலீடு செய்திருக்கிறேன்."
அதன் அர்த்தம் எங்கள் இருவருக்குமே தெரியும்.
பின்னர், அவள் மூக்குக்கு கீழ் முணுமுணுத்தாள்.
"உனக்கு ஏதாவது ஷாம்பூ தேவையா? வீட்டில் சுமார் 400 பாட்டில்கள் உள்ளன."
நான், “தேங்க்ஸ் குமாரி. ஆனால் அடுத்த காபி என் கணக்கு” என்றேன்.
